ΔΗΜΟΣ ΛΟΚΡΩΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ 1 ΑΤΑΛΑΝΤΗ, 35200 ΝΟΜΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ Tel: 22330-22374 Fax: 22330-22606 e-Mail: dimatal1@yahoo.gr Web Site: http://www.dimos-lokron.gov.gr

 

Να σ' αγναντεύω, θάλασσα,

να μη χορταίνω απ' το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη

 και μέσα να πλουταίνω

απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

 

 

 

                                                                    

    

 

 

 

Τα χωριά του Δήμου μας με τον Πληθυσμό τους
ΔΗΜΟΣ ΛΟΚΡΩΝ (Έδρα: Αταλάντη,η) – Πληθυσμός = 19.623
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ	8.267	ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΑΦΝΟΥΣΙΩΝ	3.629	ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΑΛΕΣΙΝΗΣ	4.526
’γιος Βλάσιος,ο	0	Λιβανάται,αι	2.559	Θεολόγος,ο	499
Αταλάντη,η	4.978	Αγία Αικατερίνη,η	31	Λεκούνα,η	3
Μονή Αγίων Αναργύρων,η	7	’γιος Νικόλαος,ο	26	Μάζιον,το	90
Παλίρροια,η	36	Αρκίτσα,η	840	Μαλεσίνα,η	3.833
Σκάλα,η	178	Καλυψώ,η	11	Μονή Αγίου Γεωργίου,η	2
Έξαρχος,ο	699	Μελιδόνι,το	23	Προσκυνάς,ο	99
Καλαπόδιον,το	444	Πουρνάρα,η	8	ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΠΟΥΝΤΙΩΝ	3.201
Ευκάλυπτος,ο	10	Γουλέμιον,το	131	Μαρτίνον,το	1.916
Κυπαρίσσιον,το	184			Μεταλλείον Τσούκκας,το	7
Κυρτώνη,η	445			Λαγονήσι,το	22
Μεγαπλάτανος,ο	418			Λάρυμνα,η	883
Μικρόβιβος,ο	4			Μεταλλεία,τα	373
Τραγάνα,η	864

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο τόπος του Δήμου Λοκρών με την μακροχρόνια ιστορία του, εγκατεστημένος στο κέντρο της Ελλάδας είναι ένα σταυροδρόμι προορισμών.

 

Σήμερα ο επισκέπτης του Δήμου Λοκρών μπορεί να δει όμορφα δείγματα  της νεολιθικής εποχής μέχρι και των υστερορωμαϊκών χρόνων στους αρχαιολογικούς χώρους, αλλά και να περιηγηθεί σε γραφικά ορεινά χωριά, να γευθεί την εξαιρετική κουζίνα, ή να απολαύσει τη θάλασσα σε καθαρές και ήσυχες (ή κοσμικές αν προτιμά) παραλίες...

 

 

 

 

Ο Δήμος μας

 

Η κωμόπολη της Αταλάντης είναι έδρα του διευρυμένου ομωνύμου δήμου και πρωτεύουσα της Επαρχίας Λοκρίδας του Νομού Φθιώτιδας. Η Αταλάντη είναι χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Ρόδα. Είναι εμπορικό, γεωργοκτηνοτροφικό και βιομηχανικό κέντρο της επαρχίας Λοκρίδας. Απέχει 78,5 χλμ. από τη Λαμία και 146 χιλ από την Αθήνα. Ο πληθυσμός της πόλης σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ανέρχεται σε 6.127 κατοίκους.

 

Ο Δήμος Αταλάντης κέρδισε για το 2008 τις 2 από τις συνολικά 7 γαλάζιες σημαίες που δόθηκαν στον Νομό Φθιώτιδας και τις 430 που θα τοποθετηθούν σε όλη την χώρα και θα ανεμίζουν σημειώνοντας τον έλεγχο της καταλληλότητας τόσο των υδάτων όσο και των υποδομών.

 

Ειδικότερα για μία ακόμη φορά βραβεύτηκε η παραλία της Σκάλας Αταλάντης και για πρώτη φορά η παραλία της Τραγάνας. Σε συνολικά 20 επίσημες μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2007 στην Σκάλα Αταλάντης διαπιστώθηκε: 1) η οπτική καθαρότητα της θάλασσας, 2) η οπτική καθαρότητα της ακτής & 3) η καλή ποιότητα της θάλασσας σύμφωνα με τα αποτελέσματα ανάλυσης των δειγμάτων νερού.

 

Οι υπόλοιπες 5 γαλάζιες σημαίες στον Νομό είναι: στην Κυανή Ακτή, το Σχοινιά, το Λιβρίχιο και την Σουβάλα στο δήμο Δαφνουσίων δηλαδή σε Λιβανάτες και Αρκίτσα και στη Γλύφα του Δήμου Πελασγίας.

 

Σε μόλις 6 χλμ από την Αταλάντη και δίπλα στη θάλασσα βρίσκεται το επίνειο της η Σκάλα Αταλάντης, με πολλές ψαροταβέρνες, καφέ και μπαρ. Στη Σκάλα βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες αμμώδης παραλίες στη Λοκρίδα. 

 

Ο Δήμος Λοκρών σε συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς της πόλης διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως Καρναβάλι, Γιορτή Κρασιού, Γιορτή Σαρδέλας, Χορωδιακό Φεστιβάλ, Εκθέσεις Ζωγραφικής, Θεατρικές παραστάσεις κ.α..

 

Τα σημαντικότερα αξιοθέατα και μνημεία της περιοχής είναι:

• Το Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, το ξωκλήσι του Οσίου Σεραφείμ, στο βάθος κατακόμβης - νεκρικής κρύπτης των Ρωμαϊκών χρόνων η βυζαντινή εκκλησία του Χαμαι-Θανάση που λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν κρυφό σχολείο, ο ’γιος Αθανάσιος - έδρα της παλαιάς Επισκοπής και οι βρύσες της Μποδοβάτσας.
• Το εκκλησάκι του Οσίου Σεραφείμ μέσα στο δάσος που βρίσκεται πάνω από την Αταλάντη, σε λόφο και πιο κει το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, κτίσμα του 17ου αι., στον επαρχιακό δρόμο Αταλάντης - Κυρτώνης
• Σε απόσταση 5 χλμ., το μοναστήρι του ’ι Γιάννη του Ρόδα, χτισμένο σε κατάφυτη τοποθεσία στην Κορυφή των Ρόδων.
• Στον Έξαρχο ξεχωρίζει ο σημαντικός ο αρχαιολογικός χώρος της Υάμπολης και των Αβών.
• Στο Καλαπόδι ξεχωρίζει ο Ναός του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος Ελαφηβόλου, του οποίου η ιστορία αρχίζει από τη μυκηναϊκή εποχή. Έγιναν αλλεπάλληλες καταστροφές και ανοικοδομήσεις μέχρι τα χρόνια του Θεοδοσίου.
• Στο Κυπαρίσσι υπάρχει το σπίτι του Οσίου Δαυίδ και γραφικά ξωκκλήσια.
• Στην Κυρτώνη υπάρχει ο πύργος της Κολάκας και η άρχαια βρύση "Καμίνι". Η θέα είναι μοναδική. Στην τοποθεσία "Καμινάκι" υπάρχει βράχος με εικονοστάσι που κοντά του αναβλύζει γλυφό παγωμένο νερό με ιαματικές ιδιότητες (για δυσεντερία).
• Στο Μεγαπλάτανο υπάρχει ο Αρχαιολογικός χώρος του νεκροταφείου.
• Στη Τραγάνα βρίσκεται το Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής με βυζαντινής τεχνοτροπίας εικόνες. Στην παραλία το νησάκι "Μητρός" που κατά τη διάρκεια της παλίρροιας ενώνεται με τη στεριά.
• Τέλος υπάρχει το Ταλαντονήσι, στο κόλπο της Αταλάντης, όπου λειτουργεί Ελεγχόμενη Κυνηγετική Περιοχή.

 

ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ  ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

 

Στο κέντρο της  πόλης  της Αταλάντης, σε μικρή απόσταση από την κεντρική πλατεία, επί της οδού Αίαντος Λοκρού υπάρχει ένα αρχαιολογικό μνημείο: Ο Χαμαϊ-Θανάσης.

 

Είναι ένα μικρό οικοδόμημα με ύψος λίγο πάνω από το έδαφος με είκοσι τρία σκαλοπάτια που οδηγούν σε αρκετά μέτρα βάθος στο κυρίως θολωτό χώρο. Ονομάζεται Χαμαϊ-Θανάσης γιατί είναι κάτω από το έδαφος  και ο μικρός ναΐσκος που έχει διαμορφωθεί είναι προς τιμή του Αγίου Αθανασίου.

 

Πρόκειται όμως για υπόγεια νεκρική κρύπτη των Ρωμαϊκών χρόνων. Είναι κατασκευασμένο από στέρεους πλίνθους. Η παράδοση λέει ότι στο σημείο εκείνο υπήρχε αλώνι για το αλώνισμα του σιταριού με άλογα. Έτσι λοιπόν μια μέρα του αλωνίσματος υποχώρησε απότομα το έδαφος και βυθίστηκε το πόδι ενός αλόγου. Το γεγονός αυτό ήταν η αφορμή για να ανακαλυφθεί τοπ ρωμαϊκό μνημείο.

 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή η Ρωμαϊκή κρύπτη έχει σχέση με τα πολύχρωμα ψηφιδωτά Ρωμαϊκών χρόνων και αυτά, που βρέθηκαν πριν λίγα χρόνια σε κοντινή απόσταση και κάτω απ' τον κεντρικό δρόμο κατά τη διάρκεια δημοτικού έργου. Δυστυχώς με  απόφαση της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής τα ψηφιδωτά αυτά ξανασκεπάστηκαν.  Έτσι ο Χαμαϊ-Θανάσης παραμένει ίσως το μοναδικό ζωντανό αρχαιολογικό μνημείο μέσα στη πόλη της Αταλάντης και είναι επισκέψιμο.

 

Ο σημερινός Δήμαρχος Αταλάντης και η νέα Δημοτική Αρχή προσπάθησαν να αναπλάσουν το μικρό παρκάκι γύρω από το μνημείο αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους σκληρούς νόμους περί αρχαιολογίας.

 

Πιστεύουμε όμως ότι γρήγορα θα ξεπεραστούν τα εμπόδια ώστε το μικρό πάρκο να αναπλάθει, να φωτιστεί καλά ο Χαμαϊ-Θανάσης και να τοποθετηθεί μια μαρμάρινη πλάκα που να ενημερώνει τους επισκέπτες για την αρχαιολογική του αξία.

 

Ιστορικά

 

Αν και η ιστορία της περιοχής ξεκινά στην Αχαϊκή Εποχή υπάρχουν ενδείξεις ότι η περιοχή κατοικείται ήδη από τη Νεολιθική Εποχή.

 

Αταλάντη, ηρωίδα της αρχαιότητας, η πιο γρήγορη από όλους τους θνητούς και η μοναδική γυναίκα αργοναύτης. Η ιστορία της συνδέεται άλλοτε με τους αρκαδικούς κι άλλοτε με τους βοιωτικούς μύθους. Οι δυο μύθοι έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της ’ρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν. Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα. Ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο, ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου. Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας, στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

 

Σύμφωνα με το βοιωτικό μύθο γονείς της Αταλάντης ήταν ο Σχοινέας και η Κλυμένη. Από πολύ μικρή είχε δείξει μεγάλες ικανότητες στο κυνήγι και ήταν ανίκητη στο τρέξιμο. Ζούσε στα δάση κι απέφευγε τους ανθρώπους, επειδή ήθελε να μείνει πιστή στην ’ρτεμη και να παραμείνει αγνή ή κατά άλλους επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε πως αν παντρευόταν θα μεταμορφωνόταν σε ζώο. Ο πατέρας της δέχτηκε την απόφασή της να μην παντρευτεί υπό τον όρο ότι αν κάποιος την κέρδιζε σε αγώνα δρόμου εκείνος θα την έκανε γυναίκα του. Η Αταλάντη, επειδή ήταν ανίκητη στο τρέξιμο, συμφώνησε, με την προϋπόθεση ότι θα είχε το δικαίωμα να σκοτώνει τους ηττημένους. Για το λόγο αυτό στις εκκινήσεις των αγώνων έδινε σε κάθε επίδοξο μνηστήρα ένα μικρό προβάδισμα. Εκείνη ακολουθούσε κρατώντας ένα δόρυ με το οποίο τρυπούσε τον νέο όταν τον έφτανε.

 

Πολλοί είχαν βρει τέτοιο θάνατο, μέχρι που ο Ιππομένης ή Ιππομέδων ξεπέρασε την Αταλάντη στο τρέξιμο με τέχνασμα που του υπέδειξε η θεά Αφροδίτη. Η θεά του χάρισε τρία χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων με τη ρητή εντολή να τα χρησιμοποιήσει μόνο όταν κινδύνευε να χάσει στον αγώνα ρίχνοντας ένα ένα πλάγια ή κατά μία άλλη παράδοση από το στεφάνι του Διονύσου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς ο Ιππομένης έχοντας ξεκινήσει πρώτος προηγούνταν, έριχνε πίσω του από ένα χρυσό μήλο κάθε φορά που η Αταλάντη τον πλησίαζε. Πράγματι η Αταλάντη πιστεύοντας ότι θα νικήσει λοξοδρομούσε κάθε φορά για να κυνηγήσει το μήλο. Με τον τρόπο αυτό ο Ιππομένης κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα και να την παντρευτεί. Οι δυο νέοι, παρασυρμένοι από τον έρωτα τους, περιπλανιόνταν στα δάση και ενώθηκαν μέσα σε ναό αφιερωμένο στη θεά Κυβέλη ή κατ' άλλους στο Δία Καλλίνικο ή στο ιερό δάσος της θεάς Ήρας. Επειδή αυτό θεωρούνταν ανόσιο, τιμωρήθηκαν με τη μεταμόρφωσή τους σε ζευγάρι λιονταριών εξαιρώντας τους έτσι από της αρχαίας ηθικής τάξεως των πραγμάτων. (Και μέχρι σήμερα λέγεται η σχετική έκφραση «.σαν τα ζώα»). 

 

Τη διήγηση αυτού του μύθου μας διέσωσε ο Ησίοδος στους καταλόγους του. Εκτός όμως από αυτόν και άλλοι μύθοι υπήρχαν με διάφορες παραλλαγές. Όπως ότι η Αταλάντη συμμετείχε σε κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου όπου και πέτυχε να λαβώσει πρώτη το ζώο και να λάβει σε αναγνώριση το δέρμα του ζώου από τον Μελέαγρο

 

Πρωτεύουσα της Λοκρίδας ήταν η πόλη Οπούς. Κατά τον Ησίοδο και τον Πλούταρχο, η πόλη Οπούς πήρε το όνομα της από τον Οπούντα, ο οποίος ήταν γιος του Λοκρού και δισέγγονος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Οι Οπούντιοι Λοκροί συμμετείχαν στο Τρωικό Πόλεμο με 40 καράβια και τέσσερις χιλιάδες πολεμιστές. Επικεφαλής των Οπούντιων στο Τρωικό Πόλεμο ήταν ο Αίας ο Λοκρός, γιος του Οϊλέως και εγγονός του Οδοιδόκου. Ο Αίας διακρίθηκε ιδιαίτερα στο Τρωικό Πόλεμο, ωστόσο κατά την επιστροφή του από τη Τροία το πλοίο του έπεσε σε θαλασσοταραχή με αποτέλεσμα να βυθιστεί και να έχει ο ίδιος και το πλήρωμα του άδοξο τέλος. Από τον Οπούντα ήταν ο καλύτερος φίλος του Αχιλλέα, ο Πάτροκλος, ο γιος του Μενοίτιου. Ο Πάτροκλος, όταν ήταν ακόμη μικρό παιδί, σκότωσε πάνω στο παιχνίδι ένα συνομήλικό του αρχοντόπουλο, τον Κλεισώνυμο, το γιο του Αμφιδάμαντα. Αν και ήταν ανήλικος, ο Πάτροκλος έπρεπε να φύγει από τον τόπο του, γιατί τον βάραινε το αίμα του νεκρού. Έτσι ο πατέρας του τον έφερε στον Πηλέα, που τον ανάθρεψε μαζί με τον Αχιλλέα σαν δικό του παιδί.

 

Ο Οπούντας άκμασε στη ιστορικούς χρόνους της αρχαιότητας. Οι Οπούντιοι Λοκροί πολέμησαν στις Θερμοπύλες στο πλευρό του Λεωνίδα και έλαβαν μέρος στο Πελοποννησιακό Πόλεμο ως σύμμαχοι των Σπαρτιατών. Το πολίτευμα των Λοκρών ήταν δημοκρατικό και σε αντίθεση με άλλες πόλεις - κράτη της αρχαίας Ελλάδας δεν υπήρχε το καθεστώς της δουλείας. Ο Οπούντας κατακτήθηκε το 195 π.Χ. από τους Ρωμαίους. Η περιοχή από το 3ο αιώνα μ.Χ. δέχθηκε πολλές καταστροφικές επιδρομές με αποτέλεσμα να αρχίσει η παρακμή της. Ενδεικτικά, η περιοχή λεηλατήθηκε από τους Γότθους, τους Βάνδαλους, τους Σλάβους, τους Βούλγαρους, τους Φράγκους και τους Καταλανούς. Η ονομασία Αταλάντη μνημονεύεται για πρώτη φορά στους χρόνους του Ιουστινιανού Α΄. Το 14ο αιώνα η περιοχή της Αταλάντης έχει κατακτηθεί από τους Καταλανούς, οι οποίοι έχουν ιδρύσει τη Βαρονία της Αταλάντης.

 

Οι Τούρκοι κατακτούν την Αταλάντη το 1458. Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη αναφέρεται ως Ταλάντι και ήταν Καζάς (έδρα Δήμου). Οι κάτοικοι της Αταλάντης επαναστάτησαν στις 31 Μαρτίου 1821 υψώνοντας τη σημαία της ελευθερίας υπό τον Αντώνη Κοντοσόπουλο ή Γεράντωνο. Η Αταλάντη απελευθερώθηκε οριστικά στις 6 Νοεμβρίου 1828 από τον οπλαρχηγό Μήτρο Λιακόπουλο. Αμέσως μετά την απελευθέρωση εγκαταστάθηκαν στην Αταλάντη στην περιοχή του Τουρκομαχαλά Μακεδόνες, οι οποίοι στη συνέχεια ίδρυσαν το Δήμο Νέας Πέλλης. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν στην Αταλάντη πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη δημιουργώντας τη περιοχή Συνοικισμός.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ » ΟΤΑ - ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ » ΔΗΜΟΙ

id: 68876